عفونت دستگاه ادراری در دوران بارداری

وقتی که عبارت «عفونت دستگاه ادراری» یا مخفف آن «عفونت ادراری» را می‌شنوید، ناخودآگاه به یاد عفونت مثانه و علائم آن (برای مثال میل مکرر به ادرار کردن و احساس سوزش حین ادرار کردن) میفتید. این وضعیت که التهاب مثانه نیز نامیده می‌شود در میان زنانی که از لحاظ جنسی فعال‌اند (به طور معمول بین سنین 20 تا 50 سال) رایج است. اما اینها، همه داستان عفونت دستگاه ادراری نیست.

دستگاه ادراری از کلیه‌ها (محل ساخت ادرار) شروع می‌شود و به سمت لوله‌های میزنای (لوله‌هایی که ادرار را به مثانه می‌برند) ادامه پیدا می‌کند. مثانه محل تجمع ادرار تا زمانی‌ست که شما آن را از طریق لوله کوچکی به نام میزراه به بیرون از بدن دفع کنید.
به طور متداول عفونت دستگاه ادراری به وسیله باکتری‌های پوست، واژن و مقعد ایجاد می‌شود که وارد مجرای ادرار شده و به بالا راه پیدا می‌کند. اغلب این باکتری‌ها در مثانه باقی مانده و در آنجا شروع به زیاد شدن می‌کنند و درنتیجه باعث التهاب مثانه و علائم آن می‌شوند.
اما باکتری‌ها ممکن است از مثانه به وسیله لوله‌های میزنای (حالب) بالا رفته و یک یا هر دوی کلیه‌ها را آلوده کنند. عفونت کلیه یک اختلال رایج و جدی در دوران بارداری است. عفونت ممکن است وارد جریان خون‌تان شده و در آن پخش شود و زندگی شما را به خطر بیندازد.

عفونت کلیه همچنین می‌تواند عواقبی جدی برای جنین داشته باشد. این مشکل ریسک زایمان زودرس یا وزن پایین جنین هنگام تولد را افزایش می‌دهد و همچنین خطر مرگ جنین و نوزاد تازه متولد شده را نیز در پی دارد.
گاهی ممکن است باکتری در دستگاه ادراری شما وجود داشته باشد، اما هیچ علائمی را نداشته باشید. این وضعیت به عنوان «باکتریوری بدون علامت» نامیده می‌شود؛ هنگامی که باردار نیستید این وضعیت مشکلی ایجاد نکرده و خود به خود برطرف می‌شود. با این حال در دوران بارداری باکتریوری بدون علامت که درمان نشده باشد، ریسک ابتلا به عفونت کلیوی را افزایش داده و با ریسک زایمان زودرس و وزن پایین نوزاد هنگام تولد همراه خواهد بود. به همین علت است که ادرار شما در دوران بارداری به طور منظم چک می‌شود.

داروهای مرتبط با این بیماری:

سفکسیم